Ervaringen van pleegouder Angelique - blog 2

Angelique woont samen met haar man en drie kinderen en is werkzaam als directeur. Ze is deeltijdpleegouder bij Enver: één keer in de twee weken zorgen Angelique en haar man in het weekend voor een pleegkind. In een reeks blogs schrijft Angelique wekelijks over haar ervaringen met pleegzorg.  

Het begint met een droom
Er is soms nog wat onwetendheid over de verschillende vormen van pleegzorg. Kort samengevat is er deeltijdpleegzorg (eens in de zoveel tijd een dagdeel, dag of weekend een kind opvangen) en voltijdpleegzorg (een kind woont alle dagen van de week bij een pleeggezin; soms maken pleegouder en pleegkind van tevoren kennis en soms in een crisissituatie niet). Toen mijn man en ik besloten om voor pleegzorg te gaan, kwam de volgende vraag: welke vorm van pleegzorg past goed? Voor ons geldt dat we een gezin zijn met drie jonge kinderen, op drie verschillende scholen, allen recreatief sporten én wij allebei werken. Daarnaast houden we van een goed restaurant, gezelligheid, en zijn we graag met vrienden en familie. Best al een ‘gevuld’ leven. Misschien word je er al moe van als je het leest 😉.   

Goed om na te denken welke vorm van pleegzorg bij je gezin past 
Het antwoord hierop is niks anders dan een eerlijk gesprek met jezelf en elkaar voeren. Mijn man en ik worstelden met de vraag of we wel voldoende bijdragen met weekendopvang. Is het niet een druppel op een gloeiende plaat, vroegen we ons af.  

Een verlossend gesprek met pleegzorgbegeleidster Annelies volgde. Zij reageerde heel stellig: “Absoluut helpt weekendopvang!”. Een inkijkje in haar werk gaf de doorslag. Er zijn ouders met psychische of lichamelijke beperkingen die vreselijk hun best doen hun kinderen veilig op te voeden, maar soms lukt het ‘gewoon’ niet. Ze komen handen tekort om het goed te doen. Beseffen dat het hen zelf niet lukt, is ongelooflijk moeilijk. Maar met weekendopvang kan hun batterij weer worden opgeladen, om hun ouderrol doordeweeks voor de volle 100% te kunnen vervullen.  

En zo nam Annelies ons mee in tal van voorbeelden. Kinderen die thuis moeilijk kind kunnen zijn, ondanks dat de liefde tussen ouder en kind groot is. Ouders met een verzamelwoede, een huis vol met spullen, torenhoog. Hierdoor heeft het kind letterlijk een armoedige, beperkte bewegingsruimte. Met weekendopvang kan het kind ontspannen spelen. De kogel was door de kerk. We gaan ervoor. 

Bijna dan. Want dan heb je nog de goedbedoelde opmerkingen van buitenaf. 

“Je weet niet wat je in huis haalt!” 
“Waar haal je de tijd vandaan?!” 
“Knap hoor, maar ik zou het niet kunnen…”

Maar… wist jij alles van tevoren? Ik zie mezelf al aankomen, op kraambezoek bij een vriendin. Zij dolgelukkig op een roze wolk. En dan ik: “Heb je hier wel tijd voor? Weet je wel waar je aan bent begonnen?”. Over het algemeen is het al lastig om de roze wolk te voelen als je net een meter bent uitgescheurd, maar dat terzijde. Niemand is geholpen bij dit soort opmerkingen. Wat afwijkt van de ‘standaard maatschappelijke norm’ nodigt mensen (onterecht) uit om uitleg te vragen. Zo ook als je geen kinderen hebt. 

Ik ben bijna geneigd om te vragen: “Wist jij van tevoren precies waar je aan begon?” 

De meesten van ons zullen antwoorden dat ze dachten het te weten, maar eigenlijk geen idee hadden. Je voelt dat de wens er is, de innerlijke overtuiging, maar precies weten wat er op je afkomt, is iets wat het leven je geeft. 

En hier is de overeenkomst: dit is met pleegzorg net zo.  Samen met mijn man droom ik van een klein beetje magie toevoegen aan het leven van een kind. Een kind leren te vertrouwen op zijn of haar intuïtie en droom. Want geen dromen hebben, lijkt me pas armoede.  

Benieuwd naar meer? 
Er volgt een reeks blogs. Ik hoop dat je me blijft volgen 😊

Warme groet,
Angelique de Vogel