Ervaringen van pleegouder Angelique - blog 5

Steun elkaar een beetje 😉

Angelique woont samen met haar man en drie kinderen en is werkzaam als directeur. Ze is deeltijdpleegouder bij Enver: één keer in de twee weken zorgen Angelique en haar man in het weekend voor een pleegkind. In een reeks blogs schrijft Angelique wekelijks over haar ervaringen met pleegzorg.

Genietend van een wijntje op een zonnig terras, krijg ik plots de vraag: 

“Ben jij dan zo’n oermoeder?!” 

Stamelend hoor ik mezelf zeggen: “Tja, uhh.., nee”, denk ik. “Wat bedoel je eigenlijk met oermoeder?” 

“Nou ja, iemand die alles voor haar kinderen doet, veel thuis is, zichzelf wegcijfert.

Dat ik met een wijntje op een terras zit, voelt ineens oncomfortabel. Ik orakel iets in de trant van: “Ik ben een lieve moeder (klinkt stom om over jezelf te zeggen, maar toch, ik vind dat echt), geef ruimte, maar kan ook streng zijn.” En ik benadruk nog maar een keer dat ik echt veel om mijn kinderen geef, want ik voel toch enige druk dat ik niet voldoe aan het oermoeder-plaatje. 

Het contact op het terras met deze vrouw begon zo leuk; het wordt een zurige afkeurende blik. Ze heeft gelijk. Ik ben geen oermoeder. Op mijn knietjes lego in elkaar zetten (jemig, hoeveel stukjes dan?!), vadertje en moedertje spelen, me als een baby laten verschonen (ja, serieus, het gebeurt…). Dank je de koekoek! “Doe ik dan wel voldoende gezelschapsspelletjes?”, stel ik mezelf de vraag. Nou, best weleens een keer, maar of het voldoet aan de oermoeder-frequentie…? Ik kom er maar gewoon voor uit. Ik geniet enorm als ik mijn kinderen zelf zie spelen of als ze met elkaar iets fantastisch hebben bedacht. Dat ze met rode wangen het huis in stormen, omdat ze heerlijk buiten hebben gespeeld. 

Is dit psychische mishandeling van je kinderen? 
Ik denk vooral een goede moeder te zijn, doordat ik samen met mijn man ook nog weleens naar een festival ga. Doordat ik geniet van een leidende functie, mijn eigen geld verdien. Doordat ik mezelf zowel zakelijk als privé wil ontwikkelen. Door dicht bij mezelf te blijven en er te zijn voor mijn kinderen als het nodig is.

Keihard val ik door de mand!

Ik ben niet ‘oermoeder-titel’ waardig. Maar ik troost me met de gedachte dat ik onze kinderen vooral wil laten zien dat je beiden kunt zijn. Dat zowel mannen als vrouwen een rol innemen in de maatschappij, zonder te stereotyperen. 

De ‘godmothers’ (en ‘fathers’) die alle dagen thuis zijn, nog altijd enthousiast verstoppertje spelen, in een handomdraai de vaatwasser uitruimen en zorgen voor gezonde kost: een hele, hele diepe buiging. Chapeau, lof in het kwadraat! De vraag is, moet je oermoeder zijn om te kunnen zorgen voor een pleegkindje? Ik hoop vooral mijn hart te laten voelen, zodat (in mijn geval) een weekendpleegkindje zijn of haar zorgen even opzij kan zetten en het zelfvertrouwen groeit.   

Heb je trouwens ooit gehoord van een ‘oervader’? 😉 Want laten we het daar eens over hebben. En het bijzondere is: ik krijg deze vraag (“ben je een oermoeder?”) eigenlijk altijd van….tatatadaaaa …vrouwen. Lieve vriendinnen, moeders, vrouwen: ik kan hier -op z’n Haags- kort en krachtig over zijn. Kap nâh! Hou op!

Ik heb een ongelooflijk fantastische man naast me. Die wel op tijd op het schoolplein staat (tijd blijft altijd een dingentje voor mij), fruit klaarzet (terwijl ik al snel zwicht als ze eerst een snoepje pakken… en me daarna pas realiseer dat fruit misschien handiger is). Ik heb een man die een knutsel op tijd inlevert, een was aanzet terwijl ik er al honderd keer langs ben gelopen, en ’s avonds een heerlijke maaltijd bereidt. Okay, dat laatste wisselt een beetje. Eerlijk is eerlijk.   

Ik wil maar zeggen: je hoeft geen oermoeder te zijn (mag wel natuurlijk!) om een goede (pleeg)ouder te zijn. Mijn moeder was vroeger alle dagen thuis. En weet je wat ze laatst tegen me zei? “Jullie hebben het tegenwoordig drukker dan mijn generatie, maar de quality time die jullie je kinderen geven, is enorm”. Kijk dus vooral wat bij je past. De weg van pleegzorg is af en toe ‘bumpy’, maar laat je niet afleiden door de ‘Luizenmoeders’. Je doet het namelijk nooit goed. Werk je niet, dan ben je lui. Werk je parttime, dan ben je een hobbyist. En een fulltimer? Dan zijn de rijpen gaar: dan verwaarloos je het gezin namelijk.  

Het moet volgens mij niet gaan om wat een ander vindt, maar vooral om wat bij je past. Als jij goed in je vel zit, komt het met je (pleeg)kind ook goed! 

Ik schrijf de komende tijd een reeks blogs. Leuk als je me volgt. 

Warme groet!
Angelique de Vogel