Column: Dát had ik niet zien aankomen!

Onze pleegdochter, 9 jaar, sinds 6 jaar bij ons, zit inmiddels al in groep 5. Wat gaat het toch snel! Het is zelfs al zover dat zij en haar klasgenoten een spreekbeurt moeten houden. Ze gaf aan dat ze het over 'wonen in een pleeggezin wilde doen', want “mama dan krijg ik niet steeds zoveel vragen”. Meid, helemaal prima! In haar klas zitten nog twee kinderen die in een pleeggezin wonen, dus via Whatsapp even afgestemd met deze pleegmoeders. Want drie spreekbeurten over pleegzorg is wellicht wat veel.

Nee hoor, deze dametjes hadden al een ander onderwerp. Samen schreven we een mail aan Enver voor een zogenaamd 'spreekbeurtenpakket' en binnen enkele dagen was dat al binnen. Ik voelde me enorm trots op haar. Wat een dapperheid om daar te gaan staan. Tegen mijn moeder zei ik: ”Goed he, ze gaat haar spreekbeurt over pleegzorg doen”. Mijn pleegdochter keek me bijna verbolgen aan. “Neeee, niet over pleegzorg! Over mezelf!”. Fantastisch deze houding, vind je ook niet?

Anders
Samen bekeken we de dikke envelop met posters, ballonnen, sleutelhangers en allerlei folders. We maakten een opzetje met wat er allemaal in haar verhaal aan de orde moest komen. Ik gaf haar de tip om daarvoor de folder goed door te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen er een en ander op papier stond en zij voor de mijn man en haar zus de spreekbeurt wilde oefenen, brak ze... Alsof door het hardop uitspreken van allerlei zaken de realiteit tot haar doordrong. Ze begon te huilen. Onbedaarlijk. “Wat maakt je zo verdrietig, schat?” “Nou, het is gewoon niet leuk! Ik ben toch anders dan de andere kinderen en dat wil ik niet”. We troostten haar en vroegen of ze haar spreekbeurt nog steeds over 'wonen in een pleeggezin' wilde doen. Vastberaden knikte ze van wel. Zeker weten? Ja, zeker weten. Okay, meid!

In de loop van de week, komt ze huilend uit bed. Op mijn vraag wat er is, geeft ze aan dat ze in de folder van pleegzorg heeft gelezen dat er ook wel eens kinderen teruggaan naar hun eigen ouders. “Maar dat wil ik helemaal niehiehiet”, begint ze nog harder te huilen. We troosten haar en leggen haar uit dat ze altijd bij ons kan blijven. Dat haar moeder dat ook goed vindt, dat de rechter dat ook goed vindt, dat onze pleegzorgwerkster dat ook goed vindt... Ze lijkt enigszins gerustgesteld.

Ziek
6 dagen voor de spreekbeurt… onze pleegdochter voelt zich niet zo lekker. Ze heeft hoofdpijn en moet overgeven. Vooruit, lekker om 18 uur je bed in. Maak maar een lekkere nachtrust, dan ben je hopelijk morgen weer opgeknapt. Maar helaas de volgende ochtend; een hoop spugen en nog steeds hoofdpijn. Ik meld haar ziek en ze nestelt zich lekker met een dekentje op de bank. Ze is stilletjes en wit en ik krijg een onderbuikgevoel….hmmm….

De volgende dag; nog steeds spugen en hoofdpijn. Schijnbaar vanuit het niets vraagt ze: “Mama jullie mogen nu toch beslissingen over ons nemen?” Ze doelt op de pleegoudervoogdij die we sinds bijna twee jaar hebben. “Ja, hoezo vraag je dat?” “Mag ik dan ook jullie achternaam?”

Opgelucht
Opeens flapt het er bij mij uit: “Wil je liever je spreekbeurt over iets anders houden?” En eerlijk waar, het witte gezichtje van onze lieve meid, kreeg zowaar weer kleur. Ze leek wel opgelucht! Ze kreeg weer praatjes….. Ineens viel het kwartje. Dit hadden we niet zien aankomen! Dat kan dus zomaar het effect zijn van een spreekbeurt over “wonen in een pleeggezin” willen doen. Binnen het uur was ze met mijn man in de bibliotheek om inspiratie op te doen voor een ander onderwerp. Morgen gaat zij de klas een heleboel vertellen over de maan. Binnen drie dagen in elkaar gezet. Met een beetje hulp van ons. Natuurlijk ben ik nog steeds onwijs trots op haar en dat vertel ik haar ook meerdere keer. Ze is weer blij, ze is weer de oude. Over die achternaam gaan we het nog wel eens hebben.

Zit ik alleen nog wel met een stuk of 25 Enver sleutelhangers….