Ik zie haar op TV. Ze werkt mee aan het programma ‘Vier handen op één buik’. Ze coacht een jonge aanstaande moeder. Ik herken haar direct, ook al is het ruim twaalf jaar geleden dat ik bij haar op de bank zat. Weekendpleegouder wilde ze worden. Zelf nog maar amper 21 jaar maar ze wist het heel zeker. Van een kind van de groep en ze had ook al bedacht welke. Eldion, haar mentorkind van een jaar of zes. Een booskijkend kereltje met een grote mond maar ook een piepklein hartje. De plaatsing in een pleeggezin mislukte en nog beschadigder dan voorheen keerde Eldion terug op de groep. Het was Fabiënne die de deur voor hem opendeed en hem ’s avonds in bed stopte. “Lees je me weer voor uit het Koekjesboek?” Het was niet lang daarna dat zij besloot om zich aan te melden als pleegouder bij Enver.
Daar zat ik dan, als pleegzorgbroekie. Te verzinnen of dat wel mocht. Of het wel zo’n goed idee was; werk en privé op die manier door elkaar heen laten lopen. Tegelijkertijd vroeg ik me ook af welke andere kansen in het leven deze jongen nog zou krijgen. Hij woonde al op een groep vanaf het moment dat hij kon praten. Moeder in de war, vader maar minimaal betrokken en broertjes en zusjes her en der verdeeld over pleeggezinnen en leefgroepen. De keuze was gauw gemaakt.
Weekendpleegouder is ze geworden en weekendpleegouder is ze nog steeds, zo vertelt ze me wanneer ik haar spreek. Van Eldion, haar allang niet meer mentorkind van inmiddels 18 jaar. Eldion die na ‘haar’ groep verhuisde en verhuisde en verhuisde. Het Koekjesboek van de groep dat Fabiënne aan hem gaf verhuisde telkens weer mee. Het leven ging hem beduidend niet voor de wind. Integendeel. Met enige regelmaat belandde Eldion in situaties waarvan hij beter weg had kunnen blijven. Maar Fabiënne vond telkens haar weg met dit ingewikkelde maar ook innemende gastje bij wie ze al die jaren, waar hij op dat moment ook woonde en in welke situatie hij zich ook bevond, betrokken is gebleven.
Fabiënne werkt op dit moment nog in de jeugdhulpverlening, door een fusie zijn we inmiddels collega’s bij Enver. En Eldion? Eldion woont begeleid op zichzelf. Hij werkt. Hij zingt. Hij bouwt aan zijn toekomst. Eentje met uitdagingen én kansen. Daarnaast komt hij nog regelmatig bij Fabiënne, dankbaar dat zij er voor koos om werk en privé door elkaar heen te laten lopen. “Ik laat u nooit meer los”, roept hij nog altijd, net als vroeger wanneer zij hem een knuffel gaf voor het slapen gaan op de groep. Eldion is welkom in haar huis, de plek waar hij tot rust komt en waar hij niets liever doet dan haar kleine nichtje voorlezen uit dat boek wat hij van haar kreeg. Dat boek dat al die jaren met hem mee verhuisde; zijn Koekjesboek.
Er zijn veel meer kinderen zoals Eldion die wel een stabiele factor in het leven kunnen gebruiken. Juist voor kinderen met complexe problematiek staan helaas maar weinig mensen in de rij. Ook voor broertjes en zusjes samen is de spoeling dun. Maar denk er toch eens over na. Want als je durft kan ook jij misschien het verschil wel maken.
*Fabiënne en Eldion werkten samen mee aan deze column
Geschreven door Tamara Bardega, pleegzorgbegeleider
Gepubliceerd op dinsdag 8 maart 2022
> Meer nieuws